Sa e sa njerëz në hall presin ndihmën e dikujt!
Sa e sa njerëz në hall presin ndihmën e dikujt!
Is’hak ibën Abad el-Basriu ishte duke fjetur, kur pa në ëndërr një zë që i thoshte: “Ndihmoje atë që është në hall!”
U zgjua dhe pyeti: “A ka ndonjë nevojtar mes fqinjëve tanë?”
I thanë: “Nuk e dimë.”
Pastaj ra në gjumë sërish, dhe përsëri iu shfaq ai zëri, madje edhe për herë të tretë, i cili i tha: “Po fle dhe nuk po e ndihmon atë që është në hall?”
U ngrit, mori me vete treqind dërhemë, hipi në mushkën e tij dhe doli drejt xhamisë. Aty pa një burrë duke u falur. Kur ai ndjeu praninë e tij, e përfundoi faljen dhe Is’haku iu afrua e i tha:
“O rob i Allahut, në këtë kohë, në këtë vend? Ç’të ka nxjerrë këtu?”
Ai u përgjigj:
“Unë jam një njeri që e kisha kapitalin njëqind dërhemë, por i humba. Tani kam një borxh prej dyqind dërhemësh që duhet ta paguaj.”
Is’haku i nxori ato para dhe i tha:
“Këto janë treqind dërhemë, merri!”
Ai i mori dhe më pas e pyeti:
“A më njeh?”
U përgjigj: “Jo.”
Is’haku i tha:
“Unë jam Is’hak ibën Abad. Nëse të godet ndonjë vështirësi, eja tek unë. Shtëpia ime është në filan vendin.”
Ai ia ktheu:
“Allahu të mëshiroftë! Nëse na godet ndonjë e papritur, ne do t’i drejtohemi Atij që të nxori ty në këtë kohë dhe të solli tek ne!”
(Resail Ibën Rexheb 3/128)
Përktheu: Besim Gjelaj
Is’hak ibën Abad el-Basriu ishte duke fjetur, kur pa në ëndërr një zë që i thoshte: “Ndihmoje atë që është në hall!”
U zgjua dhe pyeti: “A ka ndonjë nevojtar mes fqinjëve tanë?”
I thanë: “Nuk e dimë.”
Pastaj ra në gjumë sërish, dhe përsëri iu shfaq ai zëri, madje edhe për herë të tretë, i cili i tha: “Po fle dhe nuk po e ndihmon atë që është në hall?”
U ngrit, mori me vete treqind dërhemë, hipi në mushkën e tij dhe doli drejt xhamisë. Aty pa një burrë duke u falur. Kur ai ndjeu praninë e tij, e përfundoi faljen dhe Is’haku iu afrua e i tha:
“O rob i Allahut, në këtë kohë, në këtë vend? Ç’të ka nxjerrë këtu?”
Ai u përgjigj:
“Unë jam një njeri që e kisha kapitalin njëqind dërhemë, por i humba. Tani kam një borxh prej dyqind dërhemësh që duhet ta paguaj.”
Is’haku i nxori ato para dhe i tha:
“Këto janë treqind dërhemë, merri!”
Ai i mori dhe më pas e pyeti:
“A më njeh?”
U përgjigj: “Jo.”
Is’haku i tha:
“Unë jam Is’hak ibën Abad. Nëse të godet ndonjë vështirësi, eja tek unë. Shtëpia ime është në filan vendin.”
Ai ia ktheu:
“Allahu të mëshiroftë! Nëse na godet ndonjë e papritur, ne do t’i drejtohemi Atij që të nxori ty në këtë kohë dhe të solli tek ne!”
(Resail Ibën Rexheb 3/128)
Përktheu: Besim Gjelaj