Besëlidhja (bej’a) ndaj prijësit!
Besëlidhja (bej’a) ndaj prijësit!
Shejh Muhamed ibën AbdulUehab el-Akil, Allahu e mëshiroftë, ka thënë:
Kur vdiq Muavije, radijAllahu anhu, dhe ia la amanet halifatin të birit të tij Jezidit, dhe njerëzit i dhanë atij besën (bej‘a), AbdUllah ibën Umeri ishte ndër ata që i dhanë besën Jezidit; nga kujdesi për unitetin e umetit dhe për ruajtjen e bashkimit të tij.
Ai, në bej’an që i dha Jezidit, ishte i sinqertë dhe besnik, duke ruajtur premtimin e tij në fshehtësi dhe haptazi, duke urdhëruar familjen e vet dhe ata që e dëgjonin ta bënin të njëjtën gjë, dhe duke i paralajmëruar nga e kundërta.
Prandaj, kur dëgjoi disa njerëz që flisnin keq për Jezidin, i ndaloi nga kjo dhe u çudit me ta. Ata i thanë: “Ne hyjmë tek sunduesi ynë dhe i flasim ndryshe, e kur dalim, flasim ndryshe.”
Atëherë ai tha: “Ne këtë e konsideronim hipokrizi (nifak).” (Buhari 13/170 me Fet’hul-Bari).
Kjo tregon se bej‘a (besëlidhja) ndaj udhëheqësit përfshin edhe ta përmendësh atë me të mirë, në fshehtësi dhe në prani, dhe t’i lutesh Allahut për përmirësimin e tij, si në praninë e tij, ashtu edhe kur ai nuk është i pranishëm.
Ndërsa e kundërta e kësaj është hipokrizi – Allahu na ruajttë.
Prandaj, medito në këtë çështje, sepse ajo është derë e dobishme, mbrojtëse dhe penguese nga sprovat.
Shkaku pse AbdUllah ibën Umeri, radijAllahu anhuma, i ndalonte njerëzit nga të folurit kundër prijësit ishte se, Allahu e di më së miri, kjo çon në përbuzjen e prijësit, dobësimin e autoritetit të tij në sytë e njerëzve, dhe kështu njerëzit revoltohen ndaj çështjeve madhështore, si shkak i këtij “parimi” –kryengritje- shpërtheu një fitne e madhe, në të cilën u derdh gjak i muslimanëve në Medinën profetike. La haule ue la kuvvete il-la bil-Lah.
Që në fillim të kësaj fitneje, AbdUllah ibën Umeri, radijAllahu anhuma, u përpoq ta ndalte atë, duke këshilluar kokat e njerëzve, duke shkuar në shtëpitë e tyre dhe duke i kujtuar ata me argumentet fetare, që ndoshta do të ktheheshin e të pendoheshin.
Nafi‘u, Allahu e mëshiroftë, ka transmetuar se AbdUllah ibën Umeri shkoi tek AbdUllah ibën Mu’tij kur ndodhi ngjarja e Harres (revolta në kohën e Jezid ibën Muavije).
Mu’tiju tha: “Vendosni një jastëk për Ebu AbdurrRrahmanin (AbdUllah ibën Umerin).”
Ai tha: “Nuk kam ardhur për të ulur, por për të të treguar një hadith që e kam dëgjuar nga i Dërguari i Allahut salAllahu alejhi ue selem.
E kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut salAllahu alejhi ue selem duke thënë:
‘Kush e heq dorën nga bindja ndaj prijësit, do ta takojë Allahun në Ditën e Gjykimit pa pasur ndonjë argument, dhe kush vdes pa pasur në qafën e tij bej‘a (besë ndaj prijësit), vdes me një vdekje të injorancës (xhahilijetit).’” (Muslimi 1851).
Pasi njerëzit nuk e pranuan këshillën e tij, ai u largua prej tyre, u fut në shtëpinë e tij, mbylli derën për vete dhe për ata të familjes që e dëgjonin, dhe i paralajmëroi që të mos përfshiheshin në këto sprova (fitne).
(elFiten ue Meukiful-Muslim minhe f.135-136)
Përktheu: Besim Gjelaj
Shejh Muhamed ibën AbdulUehab el-Akil, Allahu e mëshiroftë, ka thënë:
Kur vdiq Muavije, radijAllahu anhu, dhe ia la amanet halifatin të birit të tij Jezidit, dhe njerëzit i dhanë atij besën (bej‘a), AbdUllah ibën Umeri ishte ndër ata që i dhanë besën Jezidit; nga kujdesi për unitetin e umetit dhe për ruajtjen e bashkimit të tij.
Ai, në bej’an që i dha Jezidit, ishte i sinqertë dhe besnik, duke ruajtur premtimin e tij në fshehtësi dhe haptazi, duke urdhëruar familjen e vet dhe ata që e dëgjonin ta bënin të njëjtën gjë, dhe duke i paralajmëruar nga e kundërta.
Prandaj, kur dëgjoi disa njerëz që flisnin keq për Jezidin, i ndaloi nga kjo dhe u çudit me ta. Ata i thanë: “Ne hyjmë tek sunduesi ynë dhe i flasim ndryshe, e kur dalim, flasim ndryshe.”
Atëherë ai tha: “Ne këtë e konsideronim hipokrizi (nifak).” (Buhari 13/170 me Fet’hul-Bari).
Kjo tregon se bej‘a (besëlidhja) ndaj udhëheqësit përfshin edhe ta përmendësh atë me të mirë, në fshehtësi dhe në prani, dhe t’i lutesh Allahut për përmirësimin e tij, si në praninë e tij, ashtu edhe kur ai nuk është i pranishëm.
Ndërsa e kundërta e kësaj është hipokrizi – Allahu na ruajttë.
Prandaj, medito në këtë çështje, sepse ajo është derë e dobishme, mbrojtëse dhe penguese nga sprovat.
Shkaku pse AbdUllah ibën Umeri, radijAllahu anhuma, i ndalonte njerëzit nga të folurit kundër prijësit ishte se, Allahu e di më së miri, kjo çon në përbuzjen e prijësit, dobësimin e autoritetit të tij në sytë e njerëzve, dhe kështu njerëzit revoltohen ndaj çështjeve madhështore, si shkak i këtij “parimi” –kryengritje- shpërtheu një fitne e madhe, në të cilën u derdh gjak i muslimanëve në Medinën profetike. La haule ue la kuvvete il-la bil-Lah.
Që në fillim të kësaj fitneje, AbdUllah ibën Umeri, radijAllahu anhuma, u përpoq ta ndalte atë, duke këshilluar kokat e njerëzve, duke shkuar në shtëpitë e tyre dhe duke i kujtuar ata me argumentet fetare, që ndoshta do të ktheheshin e të pendoheshin.
Nafi‘u, Allahu e mëshiroftë, ka transmetuar se AbdUllah ibën Umeri shkoi tek AbdUllah ibën Mu’tij kur ndodhi ngjarja e Harres (revolta në kohën e Jezid ibën Muavije).
Mu’tiju tha: “Vendosni një jastëk për Ebu AbdurrRrahmanin (AbdUllah ibën Umerin).”
Ai tha: “Nuk kam ardhur për të ulur, por për të të treguar një hadith që e kam dëgjuar nga i Dërguari i Allahut salAllahu alejhi ue selem.
E kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut salAllahu alejhi ue selem duke thënë:
‘Kush e heq dorën nga bindja ndaj prijësit, do ta takojë Allahun në Ditën e Gjykimit pa pasur ndonjë argument, dhe kush vdes pa pasur në qafën e tij bej‘a (besë ndaj prijësit), vdes me një vdekje të injorancës (xhahilijetit).’” (Muslimi 1851).
Pasi njerëzit nuk e pranuan këshillën e tij, ai u largua prej tyre, u fut në shtëpinë e tij, mbylli derën për vete dhe për ata të familjes që e dëgjonin, dhe i paralajmëroi që të mos përfshiheshin në këto sprova (fitne).
(elFiten ue Meukiful-Muslim minhe f.135-136)
Përktheu: Besim Gjelaj