A është e vërtetë se sufijët kanë pasur rol të madh në përhapjen e Islamit?

A është e vërtetë se sufitë kanë pasur rol të madh në përhapjen e Islamit?

Pyetësi:

Në programin e shkollës së mesme përmendet se sufitë kanë meritë të madhe në përhapjen e Islamit. A është e vërtetë kjo?

Shejhu:

Para se të përgjigjemi, duhet ta përcaktojmë pyetjen:

Cili Islam është ai për të cilin pretendohet se sufitë e kanë përhapur?

A është Islami që e ka sjellë i Dërguari i Allahut nga Zoti i tij, apo një nga format e shumta të “Islamit” (sektet) që ekzistojnë sot?

Nëse përgjigjja është Islami që e ka zbritur Allahu në zemrën e Muhamedit salAllahu alejhi ue selem, ne themi: jo.

Sufitë kanë thirrur në një Islam të përzier me filozofi greke, me filozofi budiste indiane, apo hinduiste, e të tjera me radhë.

S’ka dyshim se ata i kanë thirrur njerëzit të dëshmojnë se nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Allahut dhe se Muhamedi është i Dërguari i Tij, dhe njerëzit i kanë pasuar në këtë thirrje.

Por ky nuk është Islami i pastër. Kjo është një çështje delikate, dhe shumë njerëz nuk i kushtojnë vëmendje.

Tarikatet sufite, shujuhët e sufizmit, duke pasur parasysh ata që i kemi njohur dhe takuar e jo vetëm ata që kemi lexuar apo dëgjuar për ta, kanë merita ndaj masës së gjerë të njerëzve.

Ne njohim njerëz që nuk faleshin, e nëpërmjet tyre filluan të falen; pinin alkool dhe bënin imoralitet, pastaj iu larguan këtyre gjërave.

Kjo, padyshim, është prej veprave të mira të këtyre shujuhëve.

Por a u kanë mësuar atyre teuhidin (monoteizmin) që të shpëton Ditën kur nuk do të vlejë as pasuria, as fëmijët, por vetëm ai që vjen te Allahu me zemër të pastër?

Jo.

E njëjta gjë vlen edhe për disa grupe islame sot që pretendojnë se e përhapin Islamin, por ajo që përhapin është një “Islam i paqartë”, pa kufij të qartë dhe pa shenja të dallueshme që duhet t’i kuptojnë ata që thirren në Islam.

Edhe ata i bëjnë mirë disa njerëzve, i nxjerrin prej të këqijave në namaz dhe agjërim e të tjera. Por nuk u mësojnë teuhidin, i cili është baza e shpëtimit nga përjetësia në zjarr.

Megjithatë, ne nuk e mohojmë që çdo grup nga grupet e myslimanëve ka një ndikim në thirrjen islame; por nuk duhet të harrojmë se çështja është ashtu siç ka thënë një prej poetëve të Sirisë:

“Dija po ta kërkosh është shumë, jeta për ta arritur është e shkurtër; prandaj vendose më të rëndësishmen pastaj të rëndësishmen.”

Sufitë, nëse merren me edukimin e pasuesve të tyre në asketizmin e pretenduar, përulësinë, thjeshtësinë e të tjera, kjo, nëse është brenda kufijve të Islamit, është diçka e mirë.

Por kjo nuk vlen asgjë krahasuar me akiden e saktë, për të cilën ata as nuk flasin.

Dhe në këtë ata u ngjajnë edhe njerëzve që nuk kanë asnjë lidhje me Islamin, siç janë të krishterët që ia kushtojnë jetën e tyre misionit të tyre; një evropian i bardhë që jeton në vend të ftohtë e me borë, shkon deri në thellësitë e Afrikës për çfarë?

Për mision të krishterë. Për të thirrur në kristianizëm. Ai tregohet i përulur, jep para dhe përpjekje.

Pa dyshim, këto janë gjëra të mira në vetvete, por nuk janë Islami.

Prandaj nuk duhet të mashtrohemi nga fakti se një grup myslimanësh thërrasin në një pjesë të Islamit, sado e rëndësishme të jetë ajo, sepse ajo pjesë nuk përbën gjënë më të rëndësishme.

Kështu, ata që thonë se sufitë kanë meritë në përhapjen e Islamit, kjo është e vërtetë vetëm me këtë shpjegim, jo në mënyrë absolute. Po.

Pyetësi: Allahu të shpërbleftë me të mira.

Shejh Albani, Allahu e mëshiroftë!
(Huda ue Nur 27)
Përktheu: Besim Gjelaj