Gjuha ka dy sprova të mëdha
Gjuha ka dy sprova të mëdha
“Nuk ka fjalë që ai (njeriu) të nxjerrë nga goja, veçse për të është një vëzhgues” (Kaf 18)
Ibnul-Kajjimi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë:
Gjuha ka dy sprova të mëdha — dhe njeriu, edhe nëse shpëton nga njëra, rrallëherë i shpëton tjetrës:
E para: sprova e të folurit,
E dyta: sprova e heshtjes.
Secila prej tyre, në kohën e vet, mund të jetë më e rrezikshme se tjetra.
Ai që hesht ndaj së vërtetës është si një shejtan memec, mëkatar ndaj Allahut, i dyfytyrshëm dhe servil — nëse nuk e justifikon këtë heshtje me frikën ndaj vetes.
Kurse ai që flet të pavërtetën është si një shejtan që flet, gjithashtu mëkatar ndaj Allahut.
Shumica e njerëzve gabojnë ose në të folur, ose në heshtje — dhe lëvizin vazhdimisht mes këtyre dy skajeve.
Mirëpo, njerëzit e mesëm, ata që ecin në rrugën e drejtë (siratul-mustekim): e ndalin gjuhën nga e kota dhe e përdorin vetëm për atë që u sjell dobi në botën tjetër.
Nuk do ta dëgjosh asnjërin prej tyre të flasë një fjalë që është pa vlerë, e lëre më që ajo të jetë e dëmshme për ta në ahiret.
Sepse njeriu mund të vijë në Ditën e Gjykimit me vepra të mira sa malet, por gjuha e tij t’ia ketë rrënuar të gjitha.
Po ashtu, mund të vijë me mëkate sa malet, por të gjejë se gjuha e tij i ka shkatërruar ato — nga përmendja e shumtë e Allahut dhe fjalët e mira që lidhen me Të.
(edDeu ued-Deveu f.158)
Përktheu: Besim Gjelaj
“Nuk ka fjalë që ai (njeriu) të nxjerrë nga goja, veçse për të është një vëzhgues” (Kaf 18)
Ibnul-Kajjimi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë:
Gjuha ka dy sprova të mëdha — dhe njeriu, edhe nëse shpëton nga njëra, rrallëherë i shpëton tjetrës:
E para: sprova e të folurit,
E dyta: sprova e heshtjes.
Secila prej tyre, në kohën e vet, mund të jetë më e rrezikshme se tjetra.
Ai që hesht ndaj së vërtetës është si një shejtan memec, mëkatar ndaj Allahut, i dyfytyrshëm dhe servil — nëse nuk e justifikon këtë heshtje me frikën ndaj vetes.
Kurse ai që flet të pavërtetën është si një shejtan që flet, gjithashtu mëkatar ndaj Allahut.
Shumica e njerëzve gabojnë ose në të folur, ose në heshtje — dhe lëvizin vazhdimisht mes këtyre dy skajeve.
Mirëpo, njerëzit e mesëm, ata që ecin në rrugën e drejtë (siratul-mustekim): e ndalin gjuhën nga e kota dhe e përdorin vetëm për atë që u sjell dobi në botën tjetër.
Nuk do ta dëgjosh asnjërin prej tyre të flasë një fjalë që është pa vlerë, e lëre më që ajo të jetë e dëmshme për ta në ahiret.
Sepse njeriu mund të vijë në Ditën e Gjykimit me vepra të mira sa malet, por gjuha e tij t’ia ketë rrënuar të gjitha.
Po ashtu, mund të vijë me mëkate sa malet, por të gjejë se gjuha e tij i ka shkatërruar ato — nga përmendja e shumtë e Allahut dhe fjalët e mira që lidhen me Të.
(edDeu ued-Deveu f.158)
Përktheu: Besim Gjelaj